17 yaşımda iken, “Her günü son gününüzdeymiş gibi yaşıyorsanız, bir gün mutlaka haklı çıkarsınız.” şeklinde bir yazı gördüm. Okuduktan sonra oldukça derin bir etki bıraktı bende. O zamandan beri geçen 33 yıl boyunca her sabah, aynada kendime “Bugün hayatımın son günü olsaydı, bugün yapacağım şeyleri gerçekten de yapmak ister miydim?” sorusunu sordum.
Cevaplarım hemen hemen her gün “hayır” olmaya başladıkça, bir şeyler değiştirmem gerektiğini farkettim. Yakın zamanda ölebileceğimi hatırlamak, hayattaki en büyük seçimleri yaparken sağlayan önemli bir araç oldu.
Çünkü hemen hemen her şey, beklentileriniz, gurur yaptığınız her şey, tüm utanç ve başarısızlık korkuları… Her biri ölüm karşısında anlamını yitirerek yalnızca ama yalnızca gerçekten önemli olanı geride bırakıyorlar.
Ölebileceğini hatırlamak, kaybedecek bir şeyin olduğu düşüncesinden kurtulmanın en güzel yolu. Kalbini takip etmemen için bir sebep yok.
Elbette kimse ölmek istemez. Cennete girmek isteyen insanlar bile oraya gitmek istemezler. Ama yine de ölüm, hepimizin paylaştığı ortak son. Hiç kimse de ondan kaçmayı başaramadı. Ve olması gerektiği gibi ölüm, hayatın en iyi icadıdır. Hayattaki değişimin temsilcisidir. Yeniye yol açmak için eskiyi temizler. Şu anda yeni olan sensin. Ancak bugünden çok da uzak olmayan bir gün, sen de eski olacaksın ve sen de temizleneceksin. Çok dramatik olduğum için üzgünüm ama bunlar gerçekler. Unutmayın:
“Zamanınız sınırlı; bu nedenle başkalarının hayatını yaşayarak harcamayın. “
…
Yorumlar (0) Yorum Yap