Leonardo da Vinci, “Son Akşam Yemeği” isimli resmini yapmayı düşündüğünde, Hz. İsa’yı ve o yemekte, kendisine ihanet etmeye karar veren Yahuda’yı tasvir edecek modeller aramaya başladı. Uzun süre geçti; nihayet, bir gün, bir konser sırasında, birinin, İsa’ya benzediğini fark etti. İsa, resimdeki “İyi”yi temsil ediyordu. Adamı atölyesine davet ederek, peş peşe çizdiği eskizlerden sonra onun görüntüsünü resimdeki gerekli yere oturttu. Ama, Yahuda için kullanacağı modeli bulamamıştı. Öte yandan, Leonardo’nun çalıştığı Kilise’nin kardinali, eserini bir an önce bitirmesi için ressamı sıkıştırıyordu. Günler günleri kovaladı ve sonunda, Leonardo, vaktinden önce yaşlanmış genç bir adam gördü. Paçavralar içindeki bu adam sarhoşluktan kendinden geçmiş bir durumda kaldırım kenarına yığılmıştı.
Leonardo, yardımcılarına, adamı Kilise’ye taşımalarını söyledi. “İşte, bu da Kötü’yü temsil edecek” diye düşündü. Taslak çizecek zamanı kalmamıştı. Kilise’ye varınca, yardımcılar adamı ayağa diktiler. Zavallı, başına gelenleri anlayamamıştı bile. Leonardo muhatabının yüzünde görülen inançsızlığı, günahı, bencilliği resme geçiriyordu. İşini bitirdiğinde, sarhoşluğun etkisinden kurtulmuş olan berduş, gözlerini açtı ve uzun uzun duvardaki resme baktı. Şaşkınlık ve hüzün dolu bir sesle mırıldandı: ‘Ben bu tabloyu daha önce görmüştüm.’
‘Ne zaman?’ diye sordu Leonardo da Vinci; o da şaşırmıştı. ‘Üç yıl önce’ dedi adam… ‘Elimde avucumda olanı kaybetmeden önce… O sıralarda bir koroda şarkı söylüyordum. Pek çok hayalim vardı. Bir ressam beni İsa’nın yüzü için modellik yapmak üzere davet etmişti!’
Yorumlar (0) Yorum Yap